“Por agora todo vai ben… por agora todo vai ben… Pero tarde ou cedo alcanzará o chan, e iso é o peor. O importante non é a caída, se non a aterraxe.”
La haine
“Os homes foron sempre, en política, vítimas necias do engano alleo e propio, e seguirano sendo mentres non aprendan a descubrir detrás de todas as frases, declaracións e promesas morais, relixiosas, políticas e sociais, os intereses dunha ou outra clase”
Lenin
43 anos sen Franco, case medio século xa desde que o pequeno ditador que lle arrebatou ao pobo español a oportunidade de granxearse o seu propio futuro, falecía entre as secuelas do párkinson, continuas hemorraxias e tres operacións de xeito evidente desesperadas, que tinhan como único obxectivo tentar alongar a vida do caudilho coa intención de ganhar tempo para dar os últimos retoques a unha pantomima que finalmente pasaría á historia como a incomprensiblemente laureada transición espanhola.
Non deberiamos esquecer nunca que Franco morreu na cama. Que no estado espanhol o ditador morrese ostentando o poder e non fose derrocado, marcou firmemente o devir político e social dunha construción democrática torpemente cimentada sobre o que ata ese mesmo momento fose unha ditadura fascista abertamente aliada do nacionalsocialismo cando as ditaduras arrasaban Europa e totalmente envorcada coa loita anticomunista liderada por Washington cando Franco considerou oportuno e inevitable o cambio de chaqueta.
De xeito evidente, no estado espanhol os fascistas non só non foron xulgados, senón que aínda a día de hoxe gran parte deles continúan a monopolizar impunemente grandes postos de responsabilidade en todas as institucións do estado, basta para comprobalo un breve repaso pola traxectoria vital das grandes familias do franquismo. A ninguén debería por tanto sorprenderlhe o xúbilo co que o torturador Billy o Neno pousa en celebracións e demais xoldas no interior das comisarías espanholas, do mesmo xeito que a ningún de nós deberíanos asombrar a corrupción e desvergonha da monarquía espanhola nas súas sombrías atribucións como xefatura do estado. Ambas as realidades, matonismo e institucionalismo, afunden as súas raíces nun réxime caduco, pero vivo, unha realidade pseudodemocrática e anhorante do fascismo que nos nosos días volve á rúa na súa versión popular, esporeada pola crecente desigualdade e a galopante crise económica e identitaria á que fan fronte os barrios das nosas cidades. O perigo de recaer na lóxica do odio e a confrontación aberta, volve estar máis vivo que nunca en Espanha. Un estado incapaz de reconhecer os seus erros e que da man duns partidos claramente incapacitados para xestionar os tempos que nos ocupan, regresa de novo á tensión e o odio como ferramenta política.
Non debemos esquecer aos 591 asasinados pola violencia política entre 1975 e 1983, non podemos esquecer a represión e o medo permanente exercicio polos residuos do franquismo durante o intento de construción democrática no estado espanhol. O continúo ruído de sabres e a ameaza permanente a unha sociedade medorenta do seu pasado, supuxo sen dúbida un factor político clave á hora de evitar un salto rupturista no estado espanhol. De ningún modo a morte de Franco significou a chegada da liberdade, os conflitos territoriais, obreiros ou políticos foron acalados coa ameaza de sublevación do sempiterno búnker. Aqueles que aínda remisos á idea de instaurar un sistema político democrático, unicamente terminarían cedendo certo control do monopolio político ante a ameaza do aislacionismo internacional e o deslumbramento froito das suculentas oportunidades económicas que unha transición excesivamente pautada polas vacas sacras da burguesía e o empresariado lhes proporcionaría.
Hoxe, 20 de novembro, os nostálxicos volverán sacar as súas bandeiras, retomarán o odio, usando un símbolo que din de todos para agredir a todos aqueles que sentan diferentes, a todos aqueles que crean nunha alternativa rupturista dunha vez por todas co franquismo. Un franquismo reencarnada hoxe nunha monarquía parlamentaria e unha constitución “elixida” baixo o ruído dos sabres por unha banda cada vez menor dos espanhois.
Non se trata dun número reducido de exaltados facendo ruído nas rúas, nin de partidos extremistas como Vox ou Cidadáns fomentando a tensión desde os seus demagóxicos atrís. Hoxe, do mesmo xeito que onte, trátase de toda unha cultura política e social no estado espanhol, un estado que nunca renunciou ao odio como ferramenta política, que en pleno século XXI, nunca xulgou o seu pasado, nin pedido perdón ás súas vítimas.
Non se trata de remover vellas feridas, senón de cicatrizar as que aínda sangran. Sen xustiza, sen igualdade, sen memoria, non pode existir democracia. Na cultura, nas redes, nos parlamentos, pero tamén nas rúas, é hora de esixir unha ruptura co legado fascista do estado esapanhol, é hora de que cada pobo poida elixir o seu futuro dunha maneira libre. Gritemos unidos unha vez máis: Non pasarán!.
